EDE – Of het nu als deelnemer of toeschouwer geweest is, iedere liefhebber heeft zo z’n favoriete, of zelfs legendarische sportmoment. Tafeltennisser Jan Mostert groeide op onder de rook van Rotterdam. De UEFA Cup finale in 2002 tussen Feyenoord en Borussia Dortmund vergeet hij door meerdere oorzaken nooit. ‘Het was het seizoen van Pierre van Hooijdonk’.

Jan Mostert werd in september 1949 geboren in Bergschenhoek. ,,Een christelijk tuindersdorp met veel kassen, iets ten noorden van Rotterdam. Ideaal voor vakantiebaantjes. Tot 1972 ben ik daar gebleven. Mijn broer was trainer bij het plaatselijke BVCB. Ik mocht wat jonger dan gebruikelijk gaan voetballen.”

EUSEBIO ,,Toen ontstond ook de liefde voor Feyenoord”, weet Mostert. ,,Tweede Paasdag 1961 viel niet op een zondag, dus ik mocht mee met vrienden naar Feyenoord-NAC. In die periode begon de club ook Europees aan de weg te timmeren. De legendarische supportersboot in 1963 naar de Europa Cup-wedstrijd in Lissabon tegen Benfica bijvoorbeeld. Thuis was het immers 0-0, maar uit werd met 3-1 verloren van het topteam met Eusebio. Geweldige Europese successen in 1970 en 1974 volgden. Prachtige jaren nationaal ook, met de tweestrijd tussen de topteams van Feyenoord en Ajax.”

Feyenoord kan álles, zelfs verliezen bij twee gelijke spelen

Ook de dieptepunten is Mostert niet vergeten. ,,Klopt. Met de Europa Cup en Wereldbeker in de kast, werd de club in de eerste ronde van het volgende toernooi uitgeschakeld door het nietige UT Arad uit Roemenië. Thuis 1-1, uit 0-0. ‘Feyenoord kan álles, zelfs verliezen bij twee gelijke spelen’, schreef het Rotterdams Nieuwsblad.”

Als absoluut hoogtepunt beschouwt Jan Mostert de UEFA Cup finale van 8 mei 2002. ,,Hoewel de volleybalfinale Nederland-Italië tijdens de Olympische Spelen in 1996, die ik samen met Rotterdamse vriend Jan zag op een camping in Frankrijk, ook nog steeds hoog scoort.”

,,In 2001 regelde zoon Joost Mostert en een vriend passe-partouts voor de thuiswedstrijden in de UEFA Cup. Niemand vermoedde dat een Nederlandse club ooit nog een Europese prijs zou behalen. Maar ja, het was het seizoen van Pierre van Hooijdonk. Fantastische goals. Uit bij Freiburg bijvoorbeeld. En dan die beslissende kopbal kort voor tijd in de halve finale tegen PSV. Joost vroeg in februari al of hij mijn credit card mocht gebruiken om digitaal kaarten voor de finale te kopen. Jammer dat vriend Jan er niet meer bij kon zijn. Hij kreeg een bijzondere vorm van kanker. We hebben de kwartfinale samen gezien in het Anthoni van Leeuwenhoek-ziekenhuis in Amsterdam. Hij heeft de finale niet gehaald. Het waren sowieso bizarre dagen. Eerder die week werd Pim Fortuyn immers vermoord.”

Jan Mostert, zoon Joost en vrienden Ferrie van Woensel en Thomas van Oers hebben er maar een dagje Rotterdam van gemaakt, vertelt hij.

‘HIGH FIVE’ ,,Inderdaad, het centrum, het herdenkingsmonument van Pim Fortuyn. Over de Maasburg en via de Transvaalbuurt een vier kilometer lange wandeling richting De Kuip. Wat een belevenis. Mooie zitplaatsen op Z, de lage tribunes kort op het veld. Wat een spanning. Wat een euforie na de 3-2 winst. Een mooi moment was ook onze ‘high five’ voor Jan in het stadion. Vervolgens nagenieten in enkele volkscafés in de stad.”

De schooldirecteur stuurde me naar het Arbeidsbureau

Jan Mostert kwam in 1975 in Ede terecht. ,,Via de MULO in Rotterdam, mislukte de Kweekschool. Ik had mazzel. De schooldirecteur stuurde me naar het Arbeidsbureau, waar ik als leerling bemiddelaar werd aangenomen. Veel bijgestudeerd daarna. MBO, HBO. Ik kwam tijdens de opleiding in Utrecht een vrouw tegen van de afdeling Bemiddeling. Via haar volgde Ede. In het Beatrixpark. Ik stapte de flat uit en hoefde slechts over te steken naar de werkplek in de Prins Hendriklaan.”

Tot zijn pensioen heeft Mostert 43 jaar met heel veel plezier in de ‘sociale zekerheid’ gewerkt. ,,Ik vond het boeiend met mensen in lastige situaties te werken. Er is wel veel veranderd”, moet hij tot zijn ongenoegen toegeven. ,,Ik heb nog meegemaakt dat de menselijke maat boven de regels stond. Nu gaan de regels ten koste van de gewone man. Dat heeft bijvoorbeeld geleid tot alle ellende met de toeslagenaffaire. Dat leverde overigens als jongste wel mooie discussies in een gezin met negen andere broers en zussen op. Ik ging ooit met PvdA-sokken en Feyenoord-handdoek naar de tafeltennisclub. Ik probeerde zo op een leuke manier de toon te zetten.”

De geboren Bergschenhoeker voetbalde inmiddels bij Blauw Geel. Door ernstige knieblessures stapte hij in 1977 over naar tafeltennis. ,,Mooie club met onder anderen Ko de Kok en Jan Tukker. Via ETAC, Indukan, ITN naar BIT.NL.”

VOORZITTER Tien jaar was hij voorzitter van de club en is nog steeds actief. ,,Ik begon in de vijfde klasse, maar speel nu nog altijd op niveau eerste klasse. Het mooie van tafeltennis is dat je het nog op hoge leeftijd kan beoefenen.”

,,De voorkeur van mijn andere zoon Michiel gaat meer naar muziek uit en ook mijn vrouw Arina heeft niet zoveel met sport. Zij is de artistieke vormgever. Ieder z’n smaak”, sluit Jan Mostert af.

Door Henny Jansen 
Foto: Eip Janssen
Klik en lees meer op: Ede Stad.nl