Henny Pouw wint nipt maar verdiend 55plus recreantentoernooi

De zevende en laatste speelronde van het 55plus ‘Hans Degenaar toernooi’ werd een ware zegetocht voor Henny Pouw. Slechts in de allerlaatste ronde werd het titanen duel, ook wel echte finale verloren van Jan Mostert. Maar daar maalde de winnaar niet meer om. De nummers twee tot en 28 hadden het nakijken. ,,Het zal me ‘worst’ zijn op welke plaats ik eindig. Zeven weken leuk gespeeld. Een mooie afwisseling van het tafeltennisgebeuren op de donderdagochtend.” De spreker kon op dat moment niet bevroeden dat dat de prijs was die alle deelnemers kregen. Uitgezonderd de prijswinnaars. Maar dat terzijde.

Door: Eip Janssen

Vorig week schreef ik dat de ‘muurbloempjes’ in de finalegroep naast Henny Pouw en Jan Mostert misschien de eindstand nog konden beïnvloeden. Dat is ook gelukt maar niet op een wijze die Bert van de Bovenkamp en Eip Janssen zichzelf hadden toebedacht. Zij wonnen wel van Jan Mostert maar koploper Henny Pouw was hen te machtig. En toen kwam als het bekende duveltje uit een doosje een nieuwe nummer drie het podium bemensen. Kees Konings scoorde ook deze laatste speeldag weer goed met drie punten. Hij stoomde daardoor de top drie binnen en moest Jan Mostert, de bijna onaantastbare crack, slechts op moyenne voorrang geven. Ook Gert Marcus (dag winnaar) voor de tweede opeenvolgende keer mag worden genoemd. Wat als Gert en Kees er elke speeldag zouden zijn geweest? Maar als is as, dus verbrande turf en telt niet meer.

Alle aanwezige deelnemers als dank een prijsje. Een rookworst waarop werd gereageerd: Goed voor bij de boerenkool. De winter is in aantocht kennelijk! Met dank voor een bijdrage van het TTV Ede bestuur. Daarmee lieten deze gewaarde (bestuurs-) vrijwilligers zien dat de club meer is dan alleen competitiespelers. Een gebaar dat door de 55-plussers zeer op prijs werd gesteld. Dat deden ook de beste dame Anneke Harms, de ontvangster van de aanmoedigingsprijs Francine Koster, en de twee tafeltennissers die het podium complementeerden naast Henny Pouw, te weten Jan Mostert en Kees Konings. Zij kregen naast een mooie beker ook een door Jaap Waaijenberg persoonlijk uitgezochte goede fles wijn. 264 partijen met 2327 minimaal gemaakte punten en 3754 maximaal. Hierbij ben ik uitgegaan van de vooraf bedachte eindscore. Maar wat misschien de beste conclusie is, althans dat is de mening van de organisatie, dat in zeven speelweken minimaal 14 uur gezellig tegen elkaar is gestreden.

Er werden in totaal 264 partijen gespeeld. Een hoeveelheid games gespeeld waar we ‘U’ tegen zeggen. Maar een totale eindscore van 6083 punten. Symbolisch of niet juist de datum die een 55plusgroepslid morgen (vrijdag) bereikt. Leida Lok wordt morgen (21 oktober) 38 jaar jong of omgekeerd oud, dat weet ik niet meer precies. Zal wel aan de leeftijd liggen. Bellen, mailen mag. Bij het bellen loop je de kans dat de mobiel uitstaat. Bij het tweede loop je de kans een poppetje terug te krijgen. Maar elke vorm van aandacht lijkt te worden gewaardeerd. Grijp jullie kans. En misschien word je wel een keer geportretteerd in de hall of fame bij TTV Ede. Ik begreep dat de eerste kandidaat, die dit toernooi won al is gevraagd. Maar misschien is dat ook een fabeltje, zoals zoveel zaken in het dagelijkse leven. We wachten af.

Terug naar de 264 leuke partijen. Het allerbelangrijkste en een les voor velen binnen een sportclub: De organisatie behoefde geen enkele keer handelend op te treden. Was er een dispuut dan werd het onderling opgelost.

Vorige week stond de uiteindelijke winnaar van dit toernooi al een ‘beetje’ in de sportlights. Maar de ‘Hans Degenaar’toernooi winnaar mag niet ontbreken met een reactie….

GESPREK VAN DE DAG Beloofde ik jullie in de vorige bijdrage dat de aandacht voor de dames deze week niet ontbreekt. En belofte maakt schuld. Ik struikel regelmatig over de naam van deze tafeltennisster. Opeens was ze er. En nu voelt het al aan alsof ze al decennialang bij de 55plus recreantengroep op donderdagmorgen speelt. Maar hoe begin je een gesprek? Rinus zou het wel hebben geweten, maar mijn onervarenheid speelt me parten. Dus stelde ik mezelf de volgende vraag: Leg je nu de klemtoon op de eerste letters of de klemtoon op de laatste letters. Ik trok de stoute schoenen aan. Ik hoopte dat Marion van Aubel wilde antwoorden. Het lukte! Marion van Aubel is lid geworden omdat bij haar fitnessclub een tafeltennis stond. ,,Er was een persoon waar ik niet van kon winnen. Dat beviel me niet zo”, zegt ze bescheiden. Marion liet het er niet bijzitten en keek of er in de gemeente Ede een tafeltennisclub was. Dat was zo en de keuze snel gemaakt voor nu TTV Ede. Haar tongval verraad niet onmiddellijk waar ze vandaan komt. Er wordt met enige regelmaat gegokt op Zeeland, mede vanwege haar naam Van Aubel. ,,Een Belgische naam met de klemtoon op de eerste lettergreep van Aubel”, lacht ze. Marion komt, en als je goed luistert is het herkenbaar uit het mooie Limburgse land. De plaats Geleen om precies te zien. Het heeft weinig met Marion te maken Daar waar het Nederlandse profvoetbal met Fortuna op 26 juli 1954 begon met: Een geheime voetbaltraining. Marion maakt er geen geheim van het goed naar de zin te hebben bij TTV Ede. Je bent aardig fanatiek is de indruk. ,,dat klopt. Maar wel in de goede zin van het woord. Ik tafeltennis zoveel als het vaak. Meestal drie keer per week. Daarnaast golf ik meerdere malen per week. Ik begeleid een meisje van groep acht, en zit op beeldhouwen in Cultura. Dus het is weleens passen en meten. Soms loopt het me over de schoenen”, gaat Marion verder. In alle bescheidenheid ‘vergeet’ Marion ook nog te vertellen actief te zijn binnen TTV Ede als vrijwilligster. Maar dat terzijde. Ben je winnaar of omdat je het leuk vindt? ,,tafeltennissen is leuk. Maar achter de tafel ben ik best competitief ingesteld. Dan is de Olympische gedachte even niet aan mij besteedt. Overigens nooit ten koste van alles, want sportiviteit en leuk spel is ook belangrijk. Ook de pauzes en de gesprekjes zijn mijn ding”, oordeelt Van Aubel. Waar wil je mee afsluiten? ,,Heel leuk toernooi. Tegen tafeltennissers van verschillende sterkten. Misschien zelfs spelers die je anders niet zo snel zou ontmoeten. Er worden vaak vaste groepjes gevormd. Overigens voel ik mij bij elke groep thuis. Het leuke in deze groep is juist dat een ‘nieuwkomer’ zich onmiddellijk geaccepteerd voelt. De opzet, een dubbel en drie enkelspelen is een geweldige vondst. Bij het dubbel kun je echt inspelen. En het leuke is dat de organisatie erin is geslaagd elke week een andere partner voor je te vinden”, besluit de sympathieke Marion van Aubel.

Daarna schoof Francine Koster aan. ,,Een aanmoedigingsprijs. Ik ben er stil van. Wat zou mijn …. daar trots op zijn geweest. Ik heb zijn batje gebruikt. Het ging eerst van geen kant. Toen mijn eigen batje gebruikt en een partij gewonnen. Nee, ik verraad niet van wie”, aldus Francine van de schrik bekomen. De organisatie had geen seconde nodig deze prijs uit te delen. ,,Hiermede wordt niet alleen Francine geëerd. Maar ook teruggekeken op de man die met zijn scherpe blik en toon heel erg werd gemist. Natuurlijk het meest bij Francine maar ook bij ons. Steven was zullen je nooit vergeten. Dat geldt ook voor de naamgever van dit toernooi. De tafeltennisclub en haar leden zijn jullie veel dank verschuldigd. Misschien hebben wij het iets te weinig gezegd, maar het is niet minder gemeend.

Uiteraard werden ook Henny Pouw, Jan Mostert en Kees Konings met een paar welgekozen woorden in het bekende ‘zonnetje’ gezet. Rinus Hebgeheurd was niet meer aanwezig. Anders zou hij ontroerd zijn dat Leida hem als schrijver even in het zonnetje zette. De boekenbon zal ik hem nog doen toekomen. Maar dat terzijde. Namens Rinus bedankte Eip de aanwezigen daarvoor.

Ik heb de bijdragen van de laatste weken (Rinus en/of Eip) naar keuze en afwisseling nog eens doorgelezen. En wat viel me op. Een paar tafeltennis deelnemers niet genoemd. Dat ga ik proberen goed te maken.

Hij schreeuwde niet, sloeg niet uit wanhoop met een vuist in de lucht, hij was niet boos. Wout van de Groep leed in stilte. De gestalte die normaliter een zeer verdienstelijke tafeltennisser is. Deze editie iets minder punten oogstte dan hij en zeker wij hadden verwacht. Maar bescheiden op de achtergrond jaren een belangrijke rol heeft gespeeld in de 55plusgroep. Onze nu voormalige groepsvertegenwoordiger liet op de laatste speeldag zien het beste voor het laatst te hebben bewaard. Daarvan werden Francine Koster, Dick van de Wardt en Wim Houkes de dupe. Trouwens over de laatste gesproken. Hij is een speler die ons af en toe op een andere sport wijst: honkballen. Hebben jullie weleens gezien hoe een balletje op rechts kan verrassen bij een linkshandige speler. Gelijk een achtervanger, vaak met het Engelse woord catcher aangeduid, wordt de bal uit de lucht geplukt! Wie denken jullie dat dat is? Onze Wim Houkes. Ik begreep uit betrouwbare bron dat honkbalclub Moorfielders naar zijn adres heeft gevraagd. Uw schrijver weet van niks. Nooit bronnen weergeven anders gaat elk primeurtje aan je neus voorbij, is mij ooit geleerd. Ik heb zelf ontdekt dat een primeur te vroeg de lucht in geslingerd betekende dat je daarna negen primeurtjes hebt gemist.

Kees Konings moet een gelukkig man zijn. Blaast sinds kort een knap partijtje mee achter de tafeltennistafel. Wordt niet uitgejouwd of beledigd. Integendeel als een respectabele tafeltennisser bejegend en gerespecteerd. Zeker na zijn knappe derde plaats in dit toernooi. Een game meer winnen of minder verliezen had Jan Mostert zo maar de sterkst ingeschaalde speler naar een derde plaats kunnen verwijzen Waar zit het verschil met koning ‘Willem Alexander ’dan in? Slechts in één letter: S.

Dan Anton – basketbal- Van den Hoven. In variatie op zijn achternaam is het spel soms een doolhof. Hoogte – maar ook dieptepunten wisselen zich in een game af. Je kunt als tegenspeler de kreten over het spel niet negeren. Anton zet je na afloop of als dubbelpartner vaak met een even simpele als rake opmerking met twee benen op de grond: Geen tafeltennisser is hetzelfde, ik moet dicht bij mezelf blijven. Dat voorop. Ik leer elke wedstrijd weer iets. Als tafeltennisser moet je jezelf blijven ontwikkelen. Dat doe ik hopelijk. Maar het spelplezier staat voorop. Wie met mij biljart zou weleens hetzelfde gevoel kunnen hebben als ik nu met dit spelletje”, lacht hij veel betekenend. Wat mij wel opviel dat bij Anton soms even figuurlijk gezien het ‘licht’ uitgaat. Een mislukte service deed onze Anton op zijn grondvesten schudden. Over licht gesproken en Anton. Hebben jullie ook gelezen dat biljarts verwarmd moeten worden, om een goede carambole te presteren. Ik hoop dat het ‘licht’ bij Anton’s biljartclub niet letterlijk uitgaat. Dan maar wat meer energie in tafeltennissen steken. Of kunnen we ‘meneer Van den Hoven’ eens inhuren als nieuwe wedstrijdleider. Ik hoorde dat de biljartclub hem op handen draagt. Hoe zou dat voelen bij TTV Ede?

DUBBELSPEL Over het dubbelspel en de dubbelspelers nog een opmerking: het is soms net synchroonzwemmen op het droge. De één probeert op te bouwen de ander verknalt het of omgekeerd. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat het ook geen ingespeelde dubbelpartners zijn. Vrijwel alle zeven weken is er gedubbeld door spelers die niet met elkaar hebben geoefend. Zij hoorden pas ter plekke dat men tot elkaar veroordeeld was. Om het positief te verwoorden aan elkaar gekoppeld. En weet je wat het erge van deze aanpak was? Maximaal drie games later waren zij elkaars tegenstanders. Wrede wedstrijdleider!

De editie 2022 is weer verleden tijd. Of er een vervolg komt, welke opzet, met welke organisatoren. Het zijn vragen die de groep aan en met elkaar moet beantwoorden. De één vroeg een voorjaars- en najaar editie te houden. Reden: Nu speel je tenminste tegen spelers die je anders niet of nauwelijks ontmoet. Een ander vindt eenmaal per jaar al veel. En een enkeling gaf aan totaal geen behoefte te hebben aan een toernooiochtend. Het lijkt net onze tweede kamer. Individuele belangen versus lands- in ons geval groepsbelangen. We wachten af wat het kringgesprek ooit op gaat leveren. Die rol lijkt me bij uitstek voor onze nieuwe groepsvertegenwoordiger Anneke Harms. Dat is haar wel toevertrouwd.

VERLOOP Zoals eerder gemeld werd de finale dag afgewerkt in groepen van vier op basis van de voorlaatste speeldag. Dat gaf op menige tafel leuke partijen te zien omdat de voorgift soms dicht bij elkaar lag. Ik loop de diverse groepen kort na. Niet pretenderende alles gezien te hebben. Want ik moest zelf alle zeilen bijzetten als titelverdediger om hier en daar nog een game te scoren. Het geweld dat Henny Pouw, Jan Mostert en Bert van de Bovenkamp op mij loslieten, naast het overzicht behouden op andere tafels, was enorm. In alle groepen werd voor zover mogelijk gekozen voor het spelsysteem de nummers 1 en 4 en 2 en 3 tegen elkaar te laten spelen. Daarna 1 en 3 en 2 en 4 aan elkaar te koppelen. Dat betekende dat in alle groepen de laatste partij op papier de beslissing moest brengen doordat de sterkste spelers elkaar ontmoeten. Dit allemaal voorafgegaan door een dubbelpartij. Marion van Aubel zei het hiervoor al treffend. Ik citeer: ‘Een super vondst waardoor je even lekker kunt inspelen. Daarna in de enkelspelen voluit. Die opzet moeten we erin houden’. De hoogste finalegroep werd gewonnen door Henny Pouw. Anneke Harms, Gerard Pouw, Gert Marcus en Wout van de Groep wonnen de andere finalepoules. Had het waarde. Niet voor de eindstand in het klassement. Wel voor je persoonlijke tafeltennis CV.

Werd de ranglijst op de laatste dag waarin nog een slecht resultaat mocht worden weggeschrapt erg veranderd? Objectief gezien is Kees Konings de grote winnaar. Maar waar winnaars zijn verliezen ook deelnemers weleens enig terrein. Zoek ze zelf op. Wij Hollanders zijn dan goed in analyseren en relativeren. Ik zal jullie niet vermoeien met alle kommer en kwel die opgemerkt zou kunnen worden. Persoonlijk denk ik een aantal spelers als zij alle speeldagen aanwezig hadden kunnen zijn, een grotere rol van betekenis om de top drie strijd hadden kunnen spellen. Maar jullie weten dat als hadden aanwezig is, hebben te laat is. Maar dat terzijde.

OPGEVALLEN Waren er verrassingen? Ook dat is relatief en subjectief. Laat ik voor mijzelf spreken dus. Tussen de laatste editie en de huidige editie is het deelnemersveld sterk veranderd. Ik weet het drie jaar is bijna een eeuwigheid op onze leeftijd. Kees Konings, Adri Dekker (jammer genoeg wegens ziekte afgehaakt), Marion van Aubel, Francine Koster, Dick van de Wardt, Imre van Santen, de gebroeders Pouw kwamen voor het eerst als relatief nieuwe tafeltenniscollega’s, in dit toernooi uit. Dat was in alle opzichten een verademing. Waar nieuwkomers zijn, missen we ook vaste deelnemers. Dat kan ik niet helemaal zonder emotie vaststellen. Je beseft dan nogmaals heel goed dat er ook spelers niet meer op de deelnemerslijst staan, die sterk worden gemist. De reden? Die kunnen jullie zelf wel invullen.  De leegte ook in onze speelzaal. Laten we daar ook bij stilstaan. Niet alles bevalt ons af en toe. Maar we zijn wel elke week aanwezig. Misschien een overdenking waard.

AFSLUITER Het gaat goed met TTV Ede en ook de 55plusgroep. Maar wat te zeggen van de jeugdafdeling. Meer weten? Lees volgende week de Ede Stad goed. De sportpagina maar dat terzijde. Of zal je dat ook ‘worst’ zijn. Dat zou jammer zijn, want dat bericht is het ‘zout in de pap’ waard in de erwtensoep, figuurlijk gezien dan. Ik ben er klaar mee. Geen verslagen meer. Rust aan het front. Jullie kunnen weer vrijuit kletsen.

Vet = Vervallen ronde.