Hans Degenaar toernooi is er één van meerdere emoties

[EDE] De derde ronde om de begeerde hoofdprijs (nu nog in het bezit van Henny Pouw, red.) is een mengeling geworden van speelplezier, emoties, mopperen maar ook aandacht voor de afwezigen. En met een trieste opening.

AFSCHEID

Afgelopen donderdagavond (31-10-2024) overleed ons oud-lid Frits van de Bijl. Hij werd 86 jaar. Frits is lang lid geweest van onze tafeltennisvereniging. Naast het feit dat hij zelf graag tafeltenniste bracht Frits zijn kennis en vaardigheden over aan recreanten en nieuwelingen. Frits was één van de eerste recreantentrainers bij de club. Een voorganger van Steven Koster en nu Henny Pouw.  ,,Ach ach, die Frits. Altijd zo’n trouwe, vrolijke trainer/tafeltennisser”, werd vanochtend opgemerkt. De spijker op zijn kop.

Een aantal nu nog bij de 55plusgroep spelende tafeltennissers hebben met Frits (archieffoto april 2024) geduelleerd. Het was altijd een genot. De laatste jaren, zeker na de coronaperiode leefde Frits van de Bijl wat teruggetrokken. Maar elke keer dat ik hem bezocht, vroeg hij naar het wel en wee van TTV Ede. Hoewel officieel geen lid meer, bleef de markante persoonlijkheid, zeer betrokken. Blij dat een paar leden hem nog weleens belden. Hoewel telefonisch contact met Frits, vanwege zijn slechte gehoor lastig was, genoot hij daarvan. Frits, velen van ons zullen je nooit, maar dan ook nooit vergeten. Je hebt je rustplaats, na een kortziekbed gevonden. Het laatste bezoek zal ik nooit vergeten. Zeker niet, je laatste dagen in het ziekenhuis. Je nam een glas bier en eindigde met: het is mooi geweest. Kom me maar halen. Dat dat nog een paar dagen duurde was typerend voor je doorzettingsvermogen. Uiteraard gaan onze gedachten deze dagen uit naar je lieve echtgenote Eef en dochter Everdien. Zij waren in de laatste uren op deze aarde je steun en toeverlaat. Je zou niet anders hebben gewild. Frits rust zacht.

Op uitdrukkelijk verzoek van Frits van de Bijl en familie meld ik nog dat er geen afscheidsdienst en condoleance bijeenkomst is gehouden. Frits wilde dat niet. Mij heeft hij gevraagd het toernooi gewoon door te laten gaan. En ook vandaag de normale bijdrage uit te brengen. Ik zal dat proberen, maar wel met Frits in mijn gedachten. Ik mis je nu al.

Na bovenstaand dankwoord, werd ik erop gewezen dat ook ons oud-lid Jaap van der Spek afgelopen zaterdag op 83-jarige leeftijd is overleden. Jaap besloot met tafeltennissen te stoppen nadat leukemie was geconstateerd. Hij koos ervoor de stilte te zoeken. Jaap werd gekenschetst als een fijne rustige tafeltennis collega. Hoewel stilletjes toch nadrukkelijk plezierig tafeltennissende. Hij genoot van de tafeltennisclub, Kenmerkend voor Van de Spek was altijd dat hij tafeltennissen belangrijker vond dan winnen. Jaap was een man van de Olympische gedachte. Niets mis mee. Ook zijn kinderen en kleinkinderen wensen wij sterkte dit verlies te verwerken. Fijn dat iedereen aan een minuut stilte meewerkte. Twee voormalige collega’s verloren. Het valt voor velen niet mee.

EMOTIONEEL

Frits vraagt me dus om ‘gewoon’ door te gaan. Maar wat is gewoon als je een hele goede vriend verliest. In ieder geval een moment dat je als Rinus, FloortjeWeetal, Eip of wie dan ook met beide benen op de grond wordt gezet. Dan gaan je gedachten ook uit naar afwezige spelers wegens persoonlijke omstandigheden. Dan denken we aan tafeltennissers als Aart Jansen, Jan Hopman, Gerard Beijen en/of Gerard Pouw. Hopelijk kunnen zij aan volgende edities wel weer meedoen. Eigenlijk is het ‘Hans Degenaar toernooi’ zonder hen niet compleet. Maar ook zij zouden anders hebben gewild. Wellicht komen zij eens een kopje koffiedrinken.

NADENKEN

FloortjeWeetal zette collega Rinus Hebgeheurd in het vorige verslag behoorlijk aan het denken. ,,Dit toernooi is voor velen een achtbaan vol emoties. Winnen of verliezen maakt niet uit, wordt vooraf gezegd. Het plezier en respect voor de organisatie staat voorop. Ook de bestuurlijke aandacht is waardevol. De groep 55plus herbergt vele deskundige vrijwilligers. Denk maar eens aan de onderhoudsploeg. Het ophangen van de reclameborden. Het bekijken van ons luchtfilter systeem. Het tuinonderhoud. De energie om de website beter te maken. In ieder geval om het extern leuk en aantrekkelijk leesbaar te maken. En dan bedoel ik de foto’s van gezichten i.p.v. tafeltennistafels. Zij zeggen niets. Deze groep zegt alles. Maar terug naar de kern van mijn aanvangsbetoog. Ik zei al dat dit toernooi voor velen een achtbaan van emotie is.”

HOOP

,,Mijn persoonlijke definitie van hoop is dat je er geen controle over hebt. Of misschien wilt hebben. Dat zorgt vaak voor een glimlach. Maar ook soms voor een minder vrolijk gezicht. Dat ligt niet aan de gezette koffie. Maar aan de bittere nasmaak van een (on) verwachte tafeltennisdroom. Maar hoop staat ook voor een nog te verwachten teleurstelling. Beter gezegd uitgestelde teleurstelling. Je bent als deelnemer uitgeleverd aan een hogere macht. Ik had verwacht te spelen tegen de nummers 20, 12, 8 en 4. Het werden de nummers 10, 1, 2 en 3 van de fictieve ranglijst. Ik draag mijn lot als een winnaar. Maar wel met nulpunten. Ach zo’n tafeltennismorgen is als een achtbaan vol emoties. En wat hebben deelnemers het er soms moeilijk mee. Is dat een probleem? Ik denk het niet op onze leeftijd. De 55plus groep is gemiddeld zo’n 70 jaar oud. Zij zijn wel wat gewend in het (tafeltennis) leven. Wat zouden we zijn zonder Lieneke, het langst lid van de groep. Of Bert van de Bovenkamp die alles weet van Ede Centrum.

Of Dick van de Wardt die zingt alsof hij alleen het Edese Shanty koor is. En dan laat Albert Nauta zijn baritonstem nog geeneens horen. Rinus hoorde dat dat komt omdat Albert zijn hond niet naar het koor mag meenemen. De leden zijn bang dat hij jankt zodra er wat vals wordt gezongen. Maar dat terzijde. Laat Rinus eindigen met de tafeltennisser waarvoor hij het meeste respect heeft. Een lid dat een wereldberoemde, nou ja in ieder geval in ons muziekland heeft. Nee, geen Edese Volendammer Jan Smit of de drie JS. Maar onze eigen DI -RECT zanger Marcel Veenendaal Je zult zijn broer maar zijn en toch bescheiden blijven. Nu snapt Rinus ook waarom Michael Veenendaal zo vaak direct zijn service (on) benut laat. Zo bescheiden. Michael, je broer vult volgend jaar juni driemaal het mooiste voetbalstadion van Nederland: De Kuip. Als je in het Feyenoord stadion mag optreden hoor je er echt bij. Een arena waar de andere Arena bij verbleekt. Maar terug naar mijn constatering: wat is Rinus gelukkig jou op dit niveau in de TTV Ede arena te mogen zien spelen. Maar het komt er niet van want Rinus en Floortje kunnen geen batje vasthouden.”

LINKS OF RECHTSOM

Gaat er nooit een bal onnodig mis? Zeker wel, maar ook inherent aan het spelletje. Hoe men dat verwerkt. De één met een gezichtsuitdrukking dat boekdelen spreekt. De ander murmelt een woord wat niet voor herhaling vatbaar is. Rob de Pater is een persoon die je weinig hoort, tot dat hij een stap te kort komt. ,,Een stap erbij zou niet slecht zijn, klojo”, roept hij luidkeels. Persoonlijk hoort Rinus liever zijn standaard reactie: wat een knakenbal weer. Sorry. Maar de mooiste beweging voor Rinus is die van Wim Houkes. De linkshandige speler krijgt de bal snoeihard rechts. Het batje van hand verwisselen is geen optie. Wim probeert als een honkbalcatcher de bal te vangen. Meestal tevergeefs maar dat terzijde. Rinus snapt wel dat honkbalclub Moorfielders op zoek is naar zijn telefoonnummer. Maar de privacywet verbiedt mij dat door te spelen. Misschien moet Rinus maar de zaakwaarnemer van Wim Houkes worden. Leida Lok grijpt vaak naar haar hoofd bij weer een te snelle matige bal in het net, of in het meest gunstige geval ver over de tafel, bijna de zaal uit. Het lijkt op afstand praten tegen haar bovenkamer. Nee geef mij Jan Mostert maar.  Hij vlucht in een tactische aanwijzingen naar zijn medespeler. Die daardoor het gevoel krijgt dat hij of zij er niets van kan. Of is Jan zo goed. Voor beiden (Leida/Jan) is het dubbelspel het begin van het einde. Floortje observeert, noteert maar oordeelt niet. Daarvoor is zij een te matige tafeltennisser en te weinig aanwezig.

VERGETEN

Rinus overziet bovenstaande namen. Mea Culpa maar wordt rubberen Robby (Albert Nauta) niet vergeten. Rubberen Robby noemen ze hem weleens om zijn gevreesde batje. Niet zijn altijd goede spel maar de noppen worden gevreesd. Albert speelt vaak doordacht afgewisseld met opportunisme. Bij een achterstand haalt Albert het cliché: het kan nog uit de kast. Of ‘niets is onmogelijk maar dan moet je als dubbelspelpartner wel beter je best doen’. Albert gaat altijd voor het ultieme, de winst. Geen wonder dat Albert en Jan Mostert niet zo vaak samenspelen. Hoop en vrees, overleg, tactiek bespreken vergt minuten, zo niet uren. Daar is voor dit toernooi geen tijd voor. Dus blijft het bij samen aan tafel de club doornemen. Ook daarin verschillen opvattingen, dat weet de insider. Maar beiden vanuit een positief TTV Ede beeld. Ze zouden zonder tafeltennis en hun batje niet kunnen. De één kan niet zingen, de ander (Albert) wil niet zingen bij een Shanty koor. De enige die van die discussie geniet is Dick van de Wardt. Hij kan en mag zingen bij de Shanty Zangers Ede. Zonder huisdier maar wel een geweldige stem. Wat een geluksvogel.

NIEUWKOMERS

FloortjeWeetal wijst op een aantal nieuwkomers dit seizoen. ,,Angelica Bosma, Liane ’t Hart, Henk Oolbekkink, Frans Strik, Wiebe Steursma en Willem ten Brink. Tafeltennissers die voor het eerst, maar hopelijk niet voor het laatst aan dit toernooi deelnemen. Angelica voelde zich al heel snel ‘thuis’ bij TTV Ede. Zij bedient ons één keer in de zoveel weken aan de bar. Die Liane ‘t Hart heeft het hart echt op de goede plek zitten. Wat een gezellige kanjer. Hoe ik dat weet? Via onze Queen. Wie dat is? Ik lok je uit dat te raden. En als je het niet weet ga naar Dick van de Wardt. Hij helpt je wel verder. Liane ’t Hart geniet zichtbaar van het spelletje. De glimlach is niet van haar gezicht.”

Rinus wil niet achterblijven. Ik heb wel wat met Frans Strik. Een nieuw lid, nog niet tegengespeeld. En een paar weken geleden voor het eerst gesproken. Hij kwam niets vermoedend binnen en dacht te gaan spelen. Ik zag hem kijken en verbaasd zijn. Uitgelegd dat we met een toernooi bezig zijn. Er volgde een leuke dialoog. ,,Wist ik niets van.” ,,Ik heb je een uitgebreide mail gestuurd, maar niets terug gehoord”, hoorde Rinus onze Eip zeggen. De ontkenning dat de transparante mail was ontvangen bleef uit. Daar kwam Angelica Bosma aan. ,,Hoi Frans, ik had je nog hierover geappt.” ,,Dat ging toch over het toernooi van Henny Pouw”, was de reactie. Het werd stil. Thuis nagekeken en Frans stond gewoon bij de organisatie in de verzendlijst. Hij speelde overigens wel twee potjes mee en won er vijftig procent. 48 uur later een aardig excuus mail. Ik zal jullie de inhoud besparen. De conclusie was dat Frans de mail wegens omstandigheden even had geparkeerd en daarna vergeten. ,,Eerlijkheid duurt het langst”, eindigde Frans. Hij kan bij mij niet meer kapot. Meestal blijft het hangen en hoor je als regelneef niets meer. Op Willem ten Brink kom ik volgende week wat langer terug. Wiebe en Henk laten we even rusten. Het is altijd goed in de schaduw je talenten te laten zien.

Voor Jaap Waaijenberg was donderdag 7 november een bijzondere dag. Wereld Diabetes Dag, Knap dat Jaap wekelijks aanwezig is.

RESULTATEN

De resultaten op de derde speeldag geven weer wat meer inzicht naar de finaledag. Deze keer speelden meerdere tafeltennissers in dezelfde groep ingedeeld, tegen elkaar. Uiteindelijk wisten alleen Henny Pouw, Gert Marcus en Albert Nauta de maximale score te behalen. Mag ik de laatste twee daarmee complimenteren. Of ben ik dan partijdig?

In drie groepen wordt ook gespeeld om de groepswinst. Daarvoor, en nogmaals uitgelegd, omdat ik vanmorgen merkte dat daarover een misverstand is, tellen alleen de partijen mee die je tegen je groepsgenoten speelt. In de hoogste groep gaat Jan Mostert aan kop voor Henny Pouw. In de middelste groep is de koppositie voor Jan |Oosterbeek. De runners-up op plaats twee zijn: Dick van de Wardt en Henk Lambooy. In de laagste groep met misschien wel het meeste speelplezier is Wim Houkes met 100% koploper. Wiebe Steursma zit onze Wim Houkes echter op de hielen.

De groepskoplopers mogen nog niet dromen, anders verlies je de realiteit uit het oog. De concurrentie zit niet stil. Dus voor allen in de diverse groepen geldt: beide benen op de grond en hard blijven werken. Dan komt de beloning vanzelf.

Zo eindigt weer een verslag van de derde ronde. Deze keer veel minder gemakkelijk dan de eerste twee. |Maar de reden zult u ongetwijfeld begrijpen. Net als de reden waarom ik vorige week in het recreantendubbeltoernooi de poedelprijs pakte. Niet het verlies van Feyenoord, maar de gedachte aan onze Frits speelde mij parten. Het dagelijks leven is het patroon van gebruikelijke gebeurtenissen, handelingen en bezigheden. Zij worden als voor de hand liggend beschouwd. Daar valt ook een ’verlies’ onder. Maar het één doet veel meer zeer dan een verliespartij.

Rinus, Eip en FloortWeetal